Pandora’s Box openen: Het kleine meisje dat altijd “alles is oké” zei

Er was een moment in mijn leven dat alles veranderde. Het gebeurde niet plotseling, maar wel onvermijdelijk. Tijdens een diepgaand gesprek—eentje waarvan ik niet wist dat het mijn leven zo zou raken—viel een sluier weg die ik jarenlang zorgvuldig had opgebouwd.

Mijn hele leven had ik geloofd dat mijn jeugd wel oké was. Niet perfect, maar wie heeft dat wel? Maar tijdens dat gesprek besefte ik dat ik al sinds heel jong had geleerd om te doen alsof. Om te zeggen dat alles goed was, terwijl dat niet zo was.

Mijn ouders gaven me niet de ruimte om te vragen: “Wat is er met mij aan de hand?” Ze vroegen er ook niet naar. Dus ik leerde het zelf niet. Wat ik wél leerde, was om me sterk te houden. Om te glimlachen, om mijn gevoelens diep weg te stoppen en door te gaan.

En dat is wat ik altijd heb gedaan.

Het kleine meisje dat alles verstopte

Ik zie haar nog voor me. Dat kleine meisje dat de pijn diep in zich opborg omdat ze wist dat er niemand was die het zou begrijpen of erkennen. Ze wilde de sfeer niet belasten, niemand tot last zijn. Ze wilde gewoon lief gevonden worden. Dus als er spanning was, glimlachte ze. Als ze pijn voelde, dacht ze: “Ik moet sterk zijn.”

Dat werd mijn overlevingsstrategie. Het hielp me door mijn jeugd heen. Maar wat ik niet wist, was dat dit kleine meisje me bleef beïnvloeden, zelfs als volwassen vrouw.

De automatische piloot

Die oude overlevingsstrategieën werden mijn automatische piloot. Als iets pijn deed, negeerde ik het. Als ik verdrietig was, rationaliseerde ik het: “Anderen hebben het erger.” Ik hield me sterk en bleef glimlachen. Maar diep vanbinnen voelde ik me vaak alleen.

Wat ik nu weet, is dat die strategieën bedoeld waren om me te beschermen. Ze waren mijn schild, maar tegelijkertijd hielden ze me gevangen. Hoe langer ik die gevoelens onderdrukte, hoe groter de spanning werd. Het was alsof mijn container steeds voller werd, maar ik bleef doen alsof hij leeg was.

Totdat dat gesprek plaatsvond.

Pandora’s Box

Tijdens dat gesprek ging de deksel van Pandora’s Box open. Alles wat ik jarenlang had weggestopt—verdriet, pijn, eenzaamheid—kwam naar boven. Het was confronterend, maar ook bevrijdend.

Ik ontdekte dat mijn jeugd niet “prima” was, zoals ik mezelf altijd had verteld. Het was niet oké om gevoelens altijd te verbergen, om nooit naar mezelf te kijken, om altijd bang te zijn voor wat anderen zouden denken of zeggen. Maar ik had geen andere keuze gehad. Het was een overlevingsstrategie, en die strategie had me ver gebracht. Alleen was het nu tijd om die los te laten.

Tijd heelt niet alle wonden

Mensen zeggen vaak: “Tijd heelt alle wonden.” Maar dat is niet waar. Tijd doet niets. Het verdriet blijft. Wat er wél gebeurt, is dat onze container groter wordt. We leren ermee omgaan. We leren het een plek te geven. Maar het gaat nooit weg.

Wat ik die dag leerde, is dat verdriet en leven naast elkaar kunnen bestaan. Het is geen kwestie van óf verdriet, óf geluk. Het is een en-en situatie. Ik voel dat diepe verdriet nog steeds. Die wond is er, en hij is diep. Maar ik kan ook lachen, genieten en vooruitkijken.

Het leven gaat verder, niet omdat ik het verdriet vergeet, maar omdat ik heb geleerd hoe ik ermee om kan gaan.

Oude patronen doorbreken

Maar dat gaat niet vanzelf. Oude copingmechanismen zitten diep. Ze zijn als een automatische piloot die altijd op de achtergrond draait. En het is niet gemakkelijk om die uit te zetten.

Voor mij was hypnose een enorme hulp. Al in therapie had ik veel geleerd over waar mijn pijn vandaan kwam. Maar hypnose gaf me iets extra’s. Het bood een directe manier om die automatische patronen te doorbreken.

Tijdens hypnosesessies kon ik teruggaan naar dat kleine meisje. Ik kon haar zien, haar horen, en haar geven wat ze altijd nodig had gehad: erkenning, liefde en veiligheid. Ik kon de overtuigingen die ik al die jaren had gedragen—dat ik alles alleen moest doen, dat ik geen ruimte mocht innemen—op een zachte, veilige manier loslaten.

Hypnose werkt met je onderbewustzijn, daar waar die patronen zijn ontstaan. Het geeft je de kans om de automatische piloot te stoppen en opnieuw te kiezen hoe je wilt leven.

Kom bij mij

Als je dit leest en iets herkent—of je nu dat kleine meisje bent dat altijd zegt: “Alles is oké,” of die volwassene die haar masker nog steeds draagt—weet dan dat je niet alleen bent. Het is oké om hulp te zoeken.

Hypnose kan je helpen om oude patronen los te laten, om verdriet een plek te geven en om meer ruimte te maken voor wie je echt bent. Je hoeft het niet alleen te doen. Ik begeleid je graag op deze reis. Samen kunnen we werken aan een grotere container, aan een leven waarin jij ruimte mag innemen, waarin je mag voelen en groeien.

Kom bij mij, en laten we samen een nieuw begin maken.