De wintermaanden: van zwaarte naar inzichten

De wintermaanden! Ik had het er echt moeilijk mee. Allee, moeilijk, ik vond het gewoon echt niet oké. Zo lang, zo grijs, zo donker. Op zich, in het begin van de winter is dat nog wel fijn en cozy. Dat het lekker vroeg donker wordt en dat je dan kaarsjes aansteekt, gezellig met de kinderen thuis. Dan is het nog oké. En dan zijn er de feestdagen, dat brengt nog wat sfeer en afleiding. Maar vanaf dat die feestdagen voorbij zijn, begin ik het echt te voelen.

Het is alsof die grijze dagen eindeloos blijven duren. En het beïnvloedt mij. Mijn energie, mijn humeur, zelfs mijn lichaam. Alsof alles zwaarder aanvoelt. En toch ergens diep vanbinnen besef ik ook dat dit een leerschool is voor mij. Een test, een spiegel. Want wat doet de winter anders dan ons uitnodigen om naar binnen te keren?

Een les in grenzen stellen

Deze winter heb ik veel nagedacht over grenzen stellen. Dat is voor mij natuurlijk een oud vastgeroest patroon. Ik ben iemand die altijd maar doorgaat, altijd klaarstaat voor anderen, soms ten koste van mezelf. Maar deze winter voelde ik extra hard dat ik daar bewuster mee moet omgaan.

En begrijp me niet verkeerd: ik wil niet helemaal veranderen. Ik ben ergens ook dankbaar voor wie ik ben, ondanks of misschien net dankzij mijn verleden. De emotionele verwaarlozing die ik als kind heb meegemaakt, heeft diepe sporen nagelaten. Het heeft mij gevormd, op manieren die ik nog steeds aan het ontdekken ben. Maar weet je wat vreemd is? Dat ik daar soms ook dankbaar voor ben.

Want ondanks alles, heeft het me ook iets gegeven: een enorme gevoeligheid en empathie. Ik ben al hooggevoelig van nature, maar door wat ik heb meegemaakt, voel ik anderen vaak haarfijn aan. En dat is iets wat ik nooit zou willen kwijtspelen. Maar dat betekent niet dat ik mezelf moet blijven uitputten. Dat is een balans die ik deze winter ben beginnen zoeken.

Ik moet leren mijn eigen grenzen respecteren. Voelen wanneer het teveel wordt voor mijn lichaam, voor mijn energie. Aanvoelen wanneer ik even moet terugtrekken, zonder schuldgevoel. En daar heb ik deze winter bewust aan gewerkt. Niet perfect, maar stap voor stap.

NEI en diepe inzichten

Mijn NEI-opleiding heeft me hier ook enorm bij geholpen. Het heeft me inzichten gegeven die ik eigenlijk al ergens diep vanbinnen wist, maar nu pas echt durf te voelen. Dat je lichaam signalen geeft. Dat emoties zich vastzetten. Dat je het niet altijd met je hoofd moet begrijpen, maar dat je lichaam het al weet.

Ik zie nu patronen die ik voorheen niet doorzag. Waarom ik op sommige momenten plots uitgeput ben. Waarom ik in bepaalde situaties automatisch reageer zoals ik altijd heb gedaan. En het mooie is: ik kan het veranderen. Niet door mezelf volledig om te gooien, maar door bewustere keuzes te maken. Door beter voor mezelf te zorgen.

En dan het zonnetje

En nu? Nu schijnt het zonnetje. En ik voel gewoon: dat verandert alles.

Niet alleen bij mij, ik denk bij heel veel mensen. De zon brengt letterlijk verlichting. Alsof je plots weer wat lichter kan ademen, alsof die winterse zwaarte van je schouders valt. Ik merk het aan mezelf: mijn energie verandert. Ik wil weer meer doen. Ik voel dat mijn lichaam wakker wordt, mijn geest helderder wordt.

De zon brengt warmte, beweging, leven. Het zet alles terug in gang. Planten die beginnen te groeien, dieren die actiever worden, en wij mensen? Wij voelen het ook. Dat is geen toeval, dat is energie. De zon geeft ons letterlijk energie, via vitamine D, maar ook op een diepere laag. Het herinnert ons eraan dat alles cyclisch is. Dat na de donkerste dagen, altijd weer het licht komt.

De winter heeft me veel geleerd, maar nu ben ik klaar om uit die introspectieve fase te stappen. Om weer vooruit te bewegen, met hernieuwde energie en met de inzichten die ik heb opgedaan.

En jij? Hoe heb jij de winter beleefd? Wat doet de zon met jou?