Over heling, zelfliefde, trauma, lichaamsbewustzijn en zachte discipline.
Er zijn mensen die vanzelf lijken te weten hoe ze iets moeten volhouden. Die een doel stellen, een planning opmaken, en elke dag trouw hun stappen volgen. Voor mij was dat altijd een mysterie. Ik keek naar anderen hun schema’s, sportplannen en to-do-lijsten, en ik voelde iets dat leek op jaloezie, maar eigenlijk was het onbegrip. Hoe deden ze dat? Hoe konden ze iets beginnen en er ook écht bij blijven? Voor mij was volhouden altijd een gevecht, niet tegen de taak zelf, maar tegen mezelf.
Als ik eerlijk ben, heb ik nooit geleerd wat motivatie is. Ik geb nooit de zin gehoord: “Komaan, jij kan dit.” Er was niemand die iets in mij zag, niemand die dat kleine vonkje in mij aanwakkerde. Ik leerde enkel hoe ik moest overleven, niet hoe ik iets moest opbouwen.
Motivatie werd iets wat ik bij anderen zag. Een vreemd concept dat bij hen leek te horen zoals een spier die ik nooit had ontwikkeld. Ik dacht dat ik gewoon gewoon niet gedisciplineerd genoeg was. Maar dat was niet waar. Ik had simpelweg nooit de ervaring gehad van iemand die in mij geloofde.
Als kind leer je motivatie niet door woorden, maar door spiegeling. Je voelt dat iemand je inspanning ziet, dat iemand je aanmoedigt, dat iemand gelooft dat je het kan. Dat gevoel nestelt zich diep in je zenuwstelsel. Het wordt je innerlijke stem. Bij mij ontbrak die stem.
Veel mensen denken dat motivatie draait om discipline of wilskracht. Maar als je uit trauma komt, werkt dat anders. Wilskracht kan tijdelijk helpen, maar echte motivatie vraagt iets diepers: veiligheid.
Een getraumatiseerd lichaam leeft in overlevingsmodus. Het wil enkel dat jij vandaag doorkomt, niet dat je groeit of plant of volhoudt. Je brein denkt niet in doelen, het denkt in gevaar vermijden. Je zenuwstelsel staat ingesteld op nu in plaats van straks.
En dus:
Elke keer dat ik iets wilde opbouwen, elke keer dat ik mezelf beloofde: “vanaf morgen begin ik” viel ik vroeg of laat stil. Niet omdat ik geen wil had, maar omdat mijn systeem geen rust kende. Je kunt niet bouwen op een grond die voortdurend trilt.
De eerste keer dat ik wel iets volhield, was ironisch genoeg toen ik vluchtte. Tijdens mijn relatie met mijn ex begon ik te sporten, drie keer per week, fanatiek en zonder pauze. Niet omdat ik van mezelf hield, maar omdat ik moest ontsnappen. Ik trainde om de pijn niet te voelen, om de angst niet te horen. Ik rende weg, niet vooruit.
En dat werkte, even (enkele jaren). Ik voelde me sterk, krachtig, in controle. Maar het was adrenaline, geen liefde. Toen de relatie stopte, verdween ook mijn motivatie. De energie die me dreef, vervaagde na een tijd. De energie was nooit van mij geweest, het was overlevingsenergie.
Later, in rustiger tijd, probeerde ik opnieuw te bewegen. Maar zonder dreiging, zonder angst, zonder stress voelde ik niets. Geen drive, geen vonk. toen besefte ik: ik weet niet hoe ik iets kan volhouden als er geen gevaar is. Ik wist niet hoe ik iets kon doen voor mezelf in plaats van tegen iets in .
Vandaag bevind ik mij in een ander hoofdstuk. Ik wil veranderen, gezonder eten, mijn lichaam in balans brengen, enkele kilo’s kwijt geraken. Niet uit schaamte maar uit respect. Ik wil het doen omdat ik mijn lichaam wil eren. Maar het blijft moeilijk.
Soms denk ik: vandaag begin ik echt. Daarna maak ik een plan: klein, haalbaar, vriendelijk. Toch glijd ik soms terug, zonder waarschuwing. Niet uit zwakte, maar omdat oude patronen fluisteren: “het haalt niets uit.” Wat helpt, is zien dat mijn lichaam veiligheid nodig heeft voor het kan volhouden. Vanaf daar kies ik weer één kleine stap.
Het is verdrietig om te beseffen dat motivatie geen vanzelfsprekend gevoel is. Dat je het stukje bij beetje moet leren, zoals een taal die je nooit hebt gesproken.
Ik ben erachter gekomen dat motivatie niet begint met doelen, maar met liefde. Zolang je denkt dat je iets moet doen om beter te worden, werk je vanuit afwijzing. Je wil jezelf verbeteren omdat je jezelf nu niet goed genoeg vindt. Dat houdt nooit lang stand, het lichaam voelt die afwijzing.
Echte motivatie ontstaat wanneer je zegt: “ik gun mezelf dit.” Niet: “ik moet dit.” Wanneer je jezelf toestemming geeft om te groeien in plaats van jezelf te dwingen om te veranderen. Dat verschil is subtiel, maar het verandert alles.
Jarenlang hoefde ik niet na te denken over eten. Adrenaline droeg me vooruit. Na de stilstand veranderde mijn lijf: zwaarder, trager, voller met emoties. Dat voelde alsof mijn lichaam eindelijk durfde vasthouden wat ik jarenlang had weggeduwd. Niet omdat ik lui werd, wel omdat mijn systeem zei: “ik kan dit niet langer aan.”
Eerst vocht ik tegen mijn lijf. Daarna zag ik: dit lichaam heeft mij al die tijd beschermd. De vraag werd: ben ik het waard om met mijn lichaam te werken in plaats van ertegen? Vanaf dan koos ik voor respect: traag bouwen, zacht volhouden, dag na dag.
De moeilijkste vraag blijft: gun ik mij dezelfde trouw die ik altijd aan anderen gaf? Ik heb jarenlang volgehouden voor anderen, voor werk, relaties, wie hulp nodig had. Nu moet ik leren volhouden voor mezelf. Dat is nieuw. Dat is kwetsbaar. En dat is waar echte groei begint.
Ik begin vandaag. Niet om te veranderen, maar om mezelf te zien. Omdat ik mijn lichaam wil respecteren, niet straffen. Omdat ik mezelf eindelijk wil gunnen wat ik anderen altijd gaf: tijd, aandacht, zorg, liefde.
Ik heb meer als de helft van mijn leven geleefd op vluchtenergie. Dat gevoel van altijd onderweg zijn, altijd iets moeten doen, altijd een nieuwe uitdaging zoeken. Het gaf me het idee dat ik leefde, maar eigenlijk vluchtte ik. Vluchtgedrag is geraffineerd. Het vermomt zich als productiviteit, zorgzaamheid of ambitie. Je voelt je nuttig, maar diep vanbinnen ben je moe.
Toen ik eindelijk rust vond, kwam paniek. Rust was gevaarlijk terrein. Mijn lichaam kende geen stilte, enkel actie. Zodra ik stilviel, kwamen de stemmen. Oud verdriet, onmacht, boosheid. Ik wilde bewegen, plannen, helpen, alles behalve voelen. Tot ik besefte: die paniek is niet het probleem. Ze is de poort naar heling.
Ik moest leren blijven zitten met wat opkwam. Niet meteen analyseren, niet wegrennen. Gewoon blijven ademen. Boosheid, schaamte, verdriet, ze wilden niet begrepen worden enkel erkend. Dat is het moeilijkste wat er is: aanwezig blijven bij iets dat pijn doet, zonder het te willen oplossen.
Het lichaam liegt niet. Elke spanning, elk vastzittend stuk is een verhaal dat gehoord wil worden. Vroeger probeerde ik mijn lichaam te beheersen. Nu leer ik luisteren.
Wanneer ik woede of verdriet voel opkomen, stel ik mezelf niet meer de vraag waarom, ik vraag: waar zit het? In mijn buik? Mijn borst? Mijn keel? Daar zit het antwoord. Adem ernaartoe. Laat het bewegen, laat het bestaan.
Soms voel ik hoe de energie verschuift van mijn buik naar mijn armen, alsof mijn lichaam zelf weet wat het nodig heeft. Ik hoef het alleen maar te volgen. Dat is wat ik bedoel met levensenergie: de kracht die vrijkomt wanneer je stopt met vechten.
Ik dacht vroeger dat discipline streng moest zijn. Een soort innerlijke politieagent die mij dwingt om door te zetten. Maar dat werkte nooit. Elke keer dat ik probeerde mezelf te pushen, trok mijn lichaam in verzet. Het kende te veel dwang van vroeger.
Nu kies ik voor zachte discipline. Dat betekent: duidelijk zijn, maar vriendelijk. Ik spreek met mezelf af dat ik elke ochtend een moment stil ben, ook als ik geen zin heb. Ik beweeg, niet om te verbranden, maar om te voeden.
Zachte discipline is als een liefdevolle ouder in mijzelf. Niet streng, maar standvastig. Niet pushen, maar uitnodigen.
Wat mij echt heeft geholpen, is begrijpen hoe mijn zenuwstelsel werkt. Trauma leeft niet in het hoofd, maar in het lichaam. Je kunt jezelf niet motiveren met woorden als je systeem nog denkt dat het onveilig is. Daarom werken affirmaties alleen als je zenuwstelsel kalm genoeg is om ze te geloven.
Ik begon met drie kleine dingen:
Dat klinkt eenvoudig, maar het verandert alles. Elke keer dat ik mijn systeem laat voelen dat het veilig is, ontstaat er ruimte voor iets nieuws: motivatie, helderheid, energie. Niet omdat ik mezelf dwing maar omdat mijn lichaam eindelijke kan meewerken.
Vroeger dacht ik dat heling een lijn was, van pijn naar licht. Nu weet ik dat het golven zijn. Soms ga je vooruit, soms terug, soms blijf je even drijven. En dat is oké.
Er zijn dagen waarop ik denk: ik ben erdoorheen. En dan ineens komt er een oude golf verdriet of boosheid. Vroeger zou ik dat dan zien als terugval. Nu zie ik het als verdieping. Heling is ritme, geen wedstrijd. Je leert dansen met de golven in ,plaats van ze te bevechten.
Langzaam begon ik te merken dat ik niet langer alles deed om te vluchten. De dingen die ik vroeger als verplichting voelde zoals gezond eten, bewegen, rust nemen, werden zachte gewoontes. Ze kwamen niet uit angst, maar uit zorg. Uit respect voor mijn lichaam, mijn energie, mijn pad.
Levensenergie voelt anders dan vluchtenergie. Ze is trager, rustiger, maar dieper. Ze brandt niet op. Ze voedt. En ze geeft richting, zonder dat je duwt.
Echte volharding komt niet uit duwen, ze groeit uit zachtheid en helderheid. Zolang je vecht tegen jezelf, brand je op. Maar als je handelt vanuit zachtheid, kun je doorgaan zonder te breken.
Ik leer nog elke dag wat het betekent om te blijven, ook als het traag gaat. Vroeger was ik gewend aan extreme energie: ofwel alles geven, ofwel volledig stilvallen. Er was geen middenweg. Dat midden, dat kalme, stabiele ritme is iets wat ik nu pas leer kennen.
Volhouden betekent voor mij niet meer: doorgaan tot ik uitgeput ben. Het betekent: blijven, ook als het saai is, als het niet meteen resultaat geeft, als het even zwaar voelt. Want groei betekent niet in de euforie, maar in het gewone.
Vroeger zag ik rust als passief. Nu weet ik: rust vraagt moed. Wat rust doet: ze heelt en draagt. Daarom mag mijn tempo lager liggen dan de wereld verwacht. Precies daardoor kan motivatie wortel schieten.
Rust is niet luiheid. Rust is heling. Rust in de bodem waarop motivatie kan wortelen.
Zonder rust is alles vluchtgedrag – zelfs je doelen.
Zelfzorg is voor mij niet langer een lijstje. Eerder een ritueel dat ik meerdere keren per dag zacht inlas. Soms id het gewoon een glas water met aandacht. Op andere momenten leg ik één hand op mijn hart en adem ik uit En als het kan, stap ik even naar buitenom drie keer rustig te ademen. Zo vind ik mezelf terug.
Zo vind ik mezelf terug – niet door te pushen, wel door te landen. Zorg dragen voor mezelf is geen luxe, maar een basisbehoefte.
Zelfzorg is wat je doet wanneer je eindelijk beseft dat niemand anders jouw energie kan bewaken.
Mijn lichaam is mijn leraar geworden. Het zegt me alles, als ik durf te luisteren. Wanneer ik spanning voel in mijn kaken of schouders, weet ik dat ik iets aan het vasthouden ben. Wanneer mijn adem hoog zit, weet ik dat er iets is wat nog niet gezegd is.
Dat luisteren is een dagelijks werk. Soms gaat het vanzelf, soms niet. Maar elke keer dat ik mezelf terugbreng naar mijn adem, voel ik het verschil. Mijn lichaam vertelt me niet alleen hoe ik me voel, het toont me ook wat ik nodig heb.
Het is mijn kompas. Altijd al geweest. Ik had het alleen niet geleerd hoe ik het moest lezen.
Er was een tijd dat ik dacht dat zelfliefde iets zacht en licht was. Een warm bad, een kaarsje, een affirmatie. Maar nu weet ik dat echte zelfliefde ook grenzen trekt. Dat ze soms “nee” zegt, soms iets loslaat, en soms kiest voor stilte in plaats van goedkeuring.
Zelfliefde is zachte discipline. Het is een keuze om trouw te blijven aan jezelf, ook als niemand het begrijpt. Het is mild blijven, maar niet toegeeflijk. Zacht, maar standvastig. Dat is de balans die ik leer: voelen zonder te verdrinken, bewegen, zonder te vluchten.
Er zijn dagen waarop ik weer struikel. Dagen waarop oude patronen opduiken, eten uit troost, mezelf verliezen in zorgen voor anderen, de lat weer te hoog leggen. Vroeger strafte ik mezelf dan. Nu zie ik het anders.
Een terugval is geen bewijs dat ik niets heb geleerd. Het is een uitnodiging om te zien waar nog pijn zit. Om zachter te worden, niet strenger. Want elke keer dat ik val, sta ik een beetje bewuster op. Dat is groei.
Wat ik leer over motivatie, heling en volhouden, is simpel maar diep:
Heling is geen prestatie. Het is een proces van thuiskomen. Van luisteren. Van voelen. Van toestaan dat alles wat ooit te veel was, nu zacht mag worden.
Als jij dit leest en denkt: “ik herken mezelf hierin”, weet dan dat er niets mis is met jou. Misschien heb, net als ik, nooit geleerd wat motivatie is. Misschien ken je enkel de overlevingsmodus. Maar je kunt dit leren. Je kunt leren volhouden op een zachte manier. Je kunt leren kiezen voor jezelf zonder schuldgevoel.
Elke dag opnieuw. Elke ademhaling opnieuw. Tot je voelt: ik ben niet meer aan het overleven – ik ben aan het leven.
Wil je dit proces verdiepen of begeleiding voelen bij jou helingstraject? Dan ben je welkom bij mij. Via deze link kun je ontdekken hoe ik werk met klankschalen, hypnose en lichaamsgerichte therapie. Samen creëren we ruimte voor zachtheid, bewustzijn en echte verandering.
Wat ik in deze reis over motivatie, heling en volhouden heb geleerd, is ook precies wat aan de basis ligt van mijn eigen methode: Brisona™. Brisona™ is geen techniek, het is een beleving. Een uitnodiging om terug te keren naar de stilte in jezelf. Naar de plek waar lichaam, geest en energie elkaar ontmoeten.
In de Brisona™-Methode combineer ik klankschalen, hypnose, NEI-coaching en traumaverwerking tot één geheel. Elke sessie wordt afgestemd op wat jou lichaam vertelt. We werken niet tegen spanning maar met spanning. Niet vanuit controle, maar vanuit vertrouwen.
Deze methode is ontstaan uit mijn eigen pad van heling, uit mijn studies, maar ook uit wat het leven mij geleerd heeft. Alles wat ik doorleefde, onderzocht en voelde, vormt de basis van dit werk. Brisona™ is de samensmelting van kennis en ervaring, ratio en intuïtie, klank en stilte.
De volgende stap in mijn werk groeit organisch: traumacoaching. Ik merk dat steeds meer mensen bij mij terechtkomen met thema’s die dieper liggen, spanning die niet weggaat, oude emoties die blijven terugkomen, of het gevoel “ik snap het allemaal, maar ik voel het niet.”
Daarom ontwikkel ik nu mijn eigen vorm van traumacoaching, waarin alles samenkomt wat ik de voorbije jaren heb geleerd. Ook hier werk ik lichaamsgericht: niet alleen praten, maar voelen, bewegen, ervaren. Niet alleen inzicht, maar integratie.
Deze vorm van coaching is geen snelle oplossing, maar een liefdevol traject. Een weg waarin veiligheid en zachtheid de basis vormen. Waarin het lichaam de richting aangeeft, en jij stap voor stap leert thuiskomen in jezelf.
Binnenkort zal ook traumacoaching officieel op mijn website staan. Als natuurlijke uitbreiding van de Brisona™-Methode. Voor wie klaar is om niet enkel te begrijpen, maar ook echt te voelen en te bevrijden.
Wil je ontdekken wat Brisona™ voor jou kan betekenen? Lees dan hier verder of plan een sessie in via deze link. Je bent welkom – precies zoals je bent.
Liefs
Brigitte
