Dingen die je (waarschijnlijk) niet wist (en misschien liever ook niet wist, maar nu is het te laat).
Soms wil ik gewoon even lachen. Even weg van de diepe processen, de tranen in mijn praktijk, de gesprekken over trauma, heling en loslaten. Want ik ben ook gewoon Brigitte. Een vrouw die zich vergist in richtingaanwijzers, een zak snoep in één keer kan opeten (en dan misselijk is, maar het tóch weer doet), en die af en toe een blooper maakt waar je alleen maar zacht bij kan glimlachen.
Dus als je me even wil leren kennen zonder klankschalen of hypnose, maar mét een knipoog, dan is dit jouw moment. Geen filter, geen spiritueel jargon. Gewoon een blik achter de schermen van een mens die voelt, struikelt, lacht, bloost en soms gewoon snoep eet alsof er geen morgen is.
Vroeger, ergens rond mijn vijfde, at ik eens een chocolade wafel. Ik vond het niet slecht. Tot mijn broers, met Pasen, besloten dat ze de bruine eitjes voor zichzelf wilden. “Dat is kaka, Brigitte.” Ze zeiden het zo overtuigend dat ik het geloofde. En blijkbaar: ik ben dat dus gewoon blijven geloven.
Jaren later, volwassen, zei ik nog steeds zonder nadenken: “Voor mij geen chocolade, ik lust dat niet.” Tot mijn broers me met zo’n geniepige blik aankeken. “Serieus? Jij gelooft dat nog altijd?” En toen biechtten ze het op: ze hadden me dat als kind wijsgemaakt. Zomaar. Om die paaseitjes zelf op te kunnen eten.
En weet je wat? Ik heb het nooit met hypnose proberen weg te halen en dat wil ik ook niet. Waarom zou ik? Ik vind het net prachtig hoe mentaal geprogrammeerd ons brein is. Eén zin, op het juiste moment, in het juiste hoofd… en hopla. Een levenslang geloof.
Hoe krachtig is dat? Een herinnering van vijf seconden, die al die jaren blijft hangen. Even een doordenkertje over hypnose, trouwens: als zó iets ons kan programmeren, stel je dan eens voor wat bewuste herprogrammering met ons kan doen.
Maar nee, chocolade hoeft voor mij nog steeds niet. Ik ben — denk ik — een van de enige vrouwen ter wereld die het écht niet lust. En ik ben daar blij om. Ik ben mijn broers er zelfs dankbaar voor.
Ik was chips. Chips was ik. Elke dag. Elk moment dat ik kon, graaide ik in een zak. Het was mijn comfortfood, mijn gezelschap, mijn troost, mijn pauzeknop. Iedereen die mij kende wist: “Brigitte zonder chips? Onmogelijk.”
Tot hypnose. Geen grote sessie. Gewoon een oefening, tijdens een opleiding. Het onderwerp kwam toevallig ter sprake. En er gebeurde iets. Geen grote “aha” — maar de volgende dag had ik plots geen zin in chips. En dat is gebleven.
Soms mis ik het ritueel. De crunch. Dat lege hoofd-gevoel. Maar ik voel geen verlangen meer. Alsof het plots… klaar was.
Nu? Ik maak soms popcorn. Zelfgemaakt, vers, zonder troep. Goed alternatief. Maar eerlijk? Het voelt soms alsof je je grote liefde vervangt door iemand die je respecteert maar niet écht begeert. Chips en ik hadden een intense relatie — maar ik ben blij dat ik ze losliet.
Ik eet supergezond. Echt waar. Volle producten, vers, bewust, zonder troep. Maar soms… ja, soms gebeurt het. Dan wandel ik in het shoppingcenter, en word ik getrokken naar die ouderwetse snoepwinkel. En dan vul ik die zak. Zure beertjes, snoepveters, schuimpjes. Alles door elkaar. Alsof mijn innerlijk kind een festival geeft.
En dan eet ik het op. Alles. In één keer. En voel ik me daarna misselijk. Waarom doe ik dit? Omdat het lekker is. Omdat ik het mag. En omdat ik — ook al ben ik gezond — gewoon mens ben.
Ik heb geen richtinggevoel. Echt nul. Zelfs met Google Maps loop ik systematisch de verkeerde kant op. Je weet wel, als dat blauwe pijltje zegt: “Hierheen,” dan ben ik er rotsvast van overtuigd dat het de andere richting is.
Ik vertrouw op mijn intuïtie. Dat is prachtig in mijn werk. Maar op straat? Niet zo handig.
Soms lach ik met mezelf. Zoals die keer dat ik 25 minuten rond een gebouw wandelde terwijl ik al de hele tijd op de juiste plek stond. De weg kwijt zijn is ook een vorm van thuiskomen, zeg ik dan. Spiritueel, toch?
Ik zie mezelf soms als een klankschaalelf. Afgestemd, energetisch, vloeiend. Tot het misgaat.
Zoals die keer dat ik de kleine klopper vergat. Die voor de kleine klankschalen. Dus ja — dan moet je improviseren. Ik nam de grote klopper. En tikte zachtjes. Of ja, dat dacht ik. In plaats van een zachte trilling kwam er een soort bom. Niet echt ontspannend. De cliënt schrok. Ik ook. Dus zei ik: “Wow, krachtige energie vandaag!” (Altijd positief blijven.)
Of die keer dat ik de chakrareeks omgekeerd deed. Gewoon, omdat ik in flow was en dacht dat ik goed zat. Maar nee — ik begon onderaan in plaats van bovenaan. Of was het andersom? Hoe dan ook: het was verkeerd. Ik kon het gezicht van de cliënt niet lezen. Dus ik dacht: intentie is alles. En ik bleef gewoon doorgaan. Soms is zelfvertrouwen je beste bescherming.
Ik hou van de natuur. Van alles. Geef mij maar de zee — wandelen met je blote voeten in het water, zon op je huid, niets moeten. Maar evengoed: bergen. Stilte. Ruimte. Ademen in grootse landschappen.
En ja, musea. Oude gebouwen. Ruïnes. Ik ben gek op alles wat geschiedenis ademt. Uren kan ik doorbrengen tussen stenen, schilderijen en vergeten verhalen. Geef mij maar cultuur én natuur. Geef mij maar verwondering.
Ik ben sarcastisch. Soms droog. Soms scherp. Ik hou van humor écht, ik leef op als ik kan lachen. En ik maak graag grapjes, steekjes, kwinkslagen. Maar…
Ik voel mensen aan. Té goed soms. En als ik merk dat iemand zich gekwetst voelt, trek ik het meteen terug. “Nee nee, grapje!” Niet omdat ik het niet meende, maar omdat ik je geen slecht gevoel wil geven.
Dat is mijn trauma-reflex. Altijd bezig met hoe de ander zich voelt. Altijd aftasten, aanpassen. En tegelijk wil ik écht mezelf zijn, dus zoek ik dat evenwicht. Humor is mijn anker én mijn buffer. Mijn schild én mijn toegangspoort.
1. Een hele zak snoep opeten alsof het een missie is (en daarna klagen over buikpijn).
2. Zomaar lachen met een vreemde in het voorbijgaan.
3. Comedyshows kijken tot ik bijna moet huilen van het lachen.
4. Een warm bad met veel schuim (ook al weet ik dat het niet goed is voor je huid).
5. Gewoon zitten, niets doen, thee drinken, en een idee zien opborrelen, liefst vroeg in de ochtend. Ik ben zo graag alleen, lekker rustig!
Mijn ideale dag begint rustig. Geen wekker. Zon. Thee. En dan: werken. Een hypnosesessie geven. Klankschalen. Een workshop. Misschien schrijven. Een nieuw idee voelen groeien.
’s Avonds? Sta ik lekker te koken in de keuken om vervolgens samen aan tafel te zitten met mijn kinderen, eten, lachen, verhalen. Zonder haast. Zonder moeten. Gewoon mens zijn, samen. Dat is voor mij perfectie.
“De muziek zit in de stilte tussen de noten.”
Soms gebeurt het meeste niet in de actie, maar in de pauze. In de ruimte. In het niets. Daarom creëer ik momenten van stilte. Voor mezelf. Voor mijn cliënten. Voor de wereld. Daar ontstaat de magie.
“Ik wist niet dat ik nog zo diep kon ontspannen.”
“Je hebt mijn leven veranderd. Maar eigenlijk heb je me gewoon mezelf teruggegeven.”
“Ik voel me hier veiliger dan ik me ooit bij iemand gevoeld heb.”
“Zeg Brigitte… wanneer rust jij is uit?”
Die laatste hoor ik opvallend vaak. En ergens is dat terecht. Want zelfs als ik géén sessies geef, werk ik door. Achter de schermen. Achter de schermen van de schermen.
Maar deze reacties… ze raken me. Ze herinneren me eraan dat wat ik doe niet gewoon werk is. Het is aanwezig zijn. Ruimte maken. Iemand even laten ademen in hun eigen leven.
De yogamat die roept (maar ik hoor haar even niet).
Ik volg normaal yoga. Niet thuis, maar in een magische yurt waar de sfeer, de geur en de rust bijna tastbaar zijn. Maar de laatste maanden… geen tijd. Geen ruimte. En ik mis het. Echt.
Kaarsen aan, maar dan tóch aan het werk.
Soms denk ik: “Oh, ik ga even zitten, rust nemen.” Ik zet thee. Steek kaarsen aan. En dan… werk ik. Mails, plannen, content. Mijn hoofd zegt: “Het is toch gezellig.” Mijn lijf zegt: “Je rust niet.” En het heeft gelijk.
Zelfzorg inplannen en het dan tóch weer omruilen voor werk.
Ken je dat? “Die ochtend is voor mezelf.” En dan komt er een aanvraag, en denk je: “Ach, dat ene uurtje kan nog wel.” Maar tegen mezelf zeg ik: Brigitte, zelfzorg is géén luxe. Het is onderhoud.
De verhuis in een school die alles op proef stelde.
Ik had een ruimte gehuurd in een school voor een workshop. Twee keer veranderden ze van lokaal, telkens alles uitgepakt! De derde keer weer! Matjes, klankschalen, kaarsen, alles.
Toen kwam de boodschap: “Toch nog even verhuizen, sorry.”
Alles terug inladen — niet in mijn auto, maar in mijn kratten. En weer verplaatsen. Je kan het je voorstellen. Ik wilde even huilen, maar ik lachte. Want wat moest ik anders?
Zenuwen in mijn beginperiode
Ik weet nog goed hoe ik in het begin van mijn praktijk telkens over mijn woorden struikelde. Zenuwachtig, adem hoog, handen klam. Ik voelde dat mensen naar me keken, verwachtingsvol, open. En ik dacht: “Als ze maar niet merken dat ik bibber.”
Maar het gekke is: ze zagen het. En ze vonden het juist mooi. “Je bent écht,” zeiden ze. En dat was het. Dat is het nog steeds.
Ik hou van quotes. Engelse quotes.
Sommige mensen versieren hun huis met planten. Ik versier mijn ziel met quotes. Engelse liefst. Van die zinnen die in je kleren kruipen. Ik kan daar écht op leunen. Ze geven richting. Creëren. Ankers. Als mijn hoofd stormt, hou ik me vast aan:
“You don’t have to hold it together to be whole.”
You are allowed to unravel, and still be complete.
“The body remembers what the mind tries to forget.”
And only through the body can it truly be released.
“Your sensitivity is not a flaw. It’s the scar where the light entered.”
You didn’t break. You transformed.
“You didn’t come this far to only survive. You’re here to live wide open.”
“Healing isn’t becoming someone new. It’s remembering who you were before the world taught you to forget.”
Ik heb een tv-scherm, maar ik kijk geen tv. Geen kabel, geen gestream of hoe noem je dat ook?
Nieuws? Series? Shows? Nope. Ik kijk gewoon niet. En dus mis ik élke referentie. Als mensen over BV’s of tv-fragmenten praten, haak ik af. Maar weet je? Mijn hoofd is rustiger, en ik voel me er goed bij.
Ik ben geen perfecte coach, geen verlichte ziel, geen foutloos mens.
Maar ik ben wel oprecht. En ik blijf leren. Ik blijf lachen.
En ik blijf bij mezelf.
Soms vergeet ik mijn klopper. Soms begin ik aan de verkeerde chakra.
Soms eet ik snoep tot ik misselijk ben.
Soms loop ik verloren — letterlijk en figuurlijk.
Maar ik keer altijd terug. Naar mezelf. Naar mijn missie. Naar het nu
Engels quote-lijstje, nog wat extra quotes 🙂
• “You don’t have to set yourself on fire to keep others warm.”
• “Slow down. You’re not missing out. You’re arriving.”
• “Healing isn’t linear. It’s a dance between light and shadow.”
• “Rest is resistance in a world that demands your exhaustion.”
• “She remembered who she was, and the game changed.”
Ben je hier toevallig terechtgekomen? Of heb je al even getwijfeld om eens een sessie te boeken?
Dan wil ik je dit zeggen:
Je bent welkom. Zoals je bent. Geen voorbereiding nodig. Geen perfectie. Gewoon jij.
Of je nu rust zoekt, antwoorden, verzachting of gewoon even je hoofd wil laten zakken in je lichaam ik ontvang je met alles wat ik ben.
Zonder oordeel. Zonder haast.
Maar mét klank. Mét zachtheid. En ja met af en toe een blooper én een lach.
Tot binnenkort?
💛
Brigitte
